چه کسی میداند؟!
که تو در پیله ی تنهایی خود، تنهایی؟
چه کسی می داند؛
که تو در حسرت یک روزنه در فردایی؟
پیله‌ات را بگشا،
تو به اندازه ی پروانه شدن زیبایی! ازصداي گذر آب چنان فهمیدم، تندتر ازآب روان، عمرگران میگذرد.
زندگی رانفسی، ارزش غم خوردن نيست! آرزویم این است آنقدرسير بخندی كه ندانی غم چيست…