جالبه که انسانها برای از دست دادن هم روی زمین، گریه میکنن و ناراحت میشن و جالب تر از اون اینه که حتی وقتی چه خودشون چه نزدیکانشون خواب میبینن (یا حتی تو بیداری اون طرف رو میبینن) که میگه من جام خیلی راحته اینجا خیلی قشنگه و … باز هم ناراحت میمونن و برای نفر بعدی ای که میمیره باز گریه میکنن.
نمیفهمم این خصلت خودخواهیمون چقدر باید قوی باشه، چرا که ماها فقط برای خودمون گریه میکنیم. گریه میکنیم که چرا اون مرده و ما تنها شدیم گریه میکنیم که دیگه نداریمش یا شاید به حال خودمون میباریم که چرا این همه مدت قدرش رو ندونستیم و بهش بدی کردیم. حالا که مرده تازه میفهمیم که اااااا یکی هم بودااا !!
اما واقعا اگه میبینیم و میشنویم که کسی که میمیره میره جای خوب، از این زندگی راحت میشه و روحش آروم میگیره ایا باز باید به حالش گریه کنیم ؟  😯