گفتند : درويشي چيست ؟ گفت آنكه كسي را در كنج دل خويش پاي به گنجي
فرو شود، و در آن گنج گوهري يابد ، آن را محبت گويند هر كه آن گوهر يافت او درويش است.

” با يزيد بسطامي “

«درویش »یک واژۀاصیل پهلوی است که در زبان کردی حضور دارد و به معنای «در خویش » است.یعنی انسانی که به لحاظ روحی و روانی مقیم در وجود خویشتن است و خویشتنِ خویش است. این همان معنای وجودی توحید در دین است و معنای واقعی یگانگی شخصیتی در علم روانکاوی است که در نقطۀ مقابل از خود بیگانگی قرار دارد. و اما در فرهنگ عرفانی ما چنین انسانی را صاحب وجود یا سلطان وجود می نامند و در فرهنگ فلسفه اومانیستی و اگزیستانسیالیستی غرب چنین انسانی را «هستی دار » می نامند . این همان معنای انسان کامل در ادبیات عرفانی نیز می باشد یعنی سالکی که بالاخره به خود رسیده و مقیم در خود گشته و از غیر خود منزه و بی نیاز شده است . این همان انسان واصل است که در خود ،خدا را یافته است و لذا بسوی خدایش آمده و بر جای او در خویشتن جلوس کرده است یعنی خلیفه خدا شده است زیرا فقط خداست که هستی دار و صاحب وجود است و یگانه و بی نیاز است و خودِ خودش می باشد و غیر خودش نیست .