آرتور اشی
۱۵ دی ۱۳۸۹
دستم بگیر
۱۶ دی ۱۳۸۹
اگر روزي بشر گردي
ز حال ما خبر گردي
پشيمان مي شوي از قصه خلقت
از اين بودن از اين بدعت
خداوندا
نمي داني که انسان بودن و ماندن در اين دنيا
چه دشوار است
چه زجري مي کشد آنکس که انسان است
و از احساس سرشار است .
7 Comments
فکر میکنم خدا چشماشو بسته و دیگه دلش نمی خواد بازشون کنه.. فکر کنم واقعا پشیمون شده از خلقت انسان واسه همین بی خیال همه چیز شده…
مطمئنم نظر واقعیت این نیست بهناز جان.
خوب میدونی خدا مهربون تر از اون چیزیه که بتونی فکرشو بکنی و هیچ وقت نمیخواد ناراحتی بنده هاشو ببینه، اما باز هم میگم، یادمون باشه برای چی اومدیم به زمین.
می دونم که خدا خیلی مهربونه ولی از مهربون بودن زیادی خسته شده یه مدته همه آدمارو به حال خودشون گذاشته!
باسلام
البته این شعر مال دکتر شریعتی نیست
شاعر این شعرکه شعر خیلی مفصلی هم هست -کارو- نامی بوده که تو سن ۲۹سالگی خودکشی میکنه حتما براتون مینویسم
ببخشید واسه شما پیام بدیم یا واسه شریعتی هرچند من اینا رواز برم ولی بازم با گفتن زیباست به اتمام میرسونمش و به شماهم دست مریزاد میگم بابت جمع آوری این نوشته
ها
واقعا بابک رسات میگه
که مال شریعتی نیست
ولی من تو سایتا
از شریعتی ایننوشته رو دیدم
سپاسگزارم بفنشه ی عزیز و بابک گرامی،
من به راستی نمیدونم این مطلب از دکتر شریعتی هست یا خیر. (به نظر خودم هم نیست، و اصلاحش کردم) ولی من هم از وبلاگ های دیگه این مطلب را به نام ایشون دیدم.
اما هرگز نفهمیدم علت این که یک مطلب، شعر یا جمله ای را به شخص دیگری نسبت میدهند چیه!
مثلا خودم به شخصه پس از فوت آقای حسین پناهی، در فیس – بوک میبینم که کلی جمله را به ایشون نسبت میدهند، به طوری که اگر کلیه ی این جملات را جمع آوری کنیم، و میدادیم آقای حسین پناهی در زمان زنده بودنشان 24 ساعته بدونه وقفه این جملات رو میخوندن، باز زمان کم میاورد.
هرگز علت این کار ایرانی ها رو نفهمیدم.